skip to main |
skip to sidebar
Een sollicitante.
Onlangs kwam hier een jonge vrouw op sollicitatiegesprek. Net de dertig voorbij, drie jonge kindjes. Het jongste was sinds september naar school, en het huis was leger dan tevoren. Net als zovele anderen moet ze gedacht hebben dat het tijd was voor een betaalde job. Liefst een deeltijdse job die prima combineerbaar is met haar moederrol thuis.
Het sollicitatiegesprek was afgerond, de afspraken voor een praktische proef waren gemaakt, we voelden beiden aan dat het goed zat.
Een laatste vraagje.
Ze wou opstaan, maar bedacht zich. "Ik heb toch nog een vraagje." Of ze haar hoofddoek op het werk moest afzetten, wilde ze weten.
TIJDENS het gesprek was er namelijk niet over gepraat. Dat begin ik niet over, steevast niet. Die hoofddoek is onbelangrijk, vind ik. Graag en goed komen werken, daar gaat het om. De klanten tevreden kunnen stellen met een goede dienst. Dàt is de essentie. Een hoofddoek draagt echt niet bij tot de kwaliteit van de prestatie, doet evenmin iets af. Net zoals huidskleur, schoenmaat of het aantal vakjes in de handtas.
Geen neutraliteit, wel diversiteit.
Bij DC-Plus kiezen we niet voor neutraliteit, voor zover dat betekent dat onze medewerkers zich neutraal moeten kleden en gedragen. Een beleid dat alle uiterlijke kenmerken van overtuiging, religie of herkomst weert, dat werkt niet.
Integendeel: wij gaan vastberaden voor diversiteit. Hoe meer verschillen hoe liever. Diversiteit is een rijkdom. We stoppen de verschillen niet weg, nee, we leren van mekaar.
Dat geldt trouwens ook voor poetstechnieken. De tips en trucs vliegen ons om de oren. De kwaliteit wordt er alleen maar beter van.
Een klein artikeltje in de rand van pagina dertien van de krant vandaag: "Tekort aan dienstenchequewerknemers". Het gebrek aan nieuwe werknemers vormt een belangrijke belemmering voor de verdere ontwikkeling van het dienstenchequesysteem, zo staat er. Het klopt. Ondanks de inspanningen van allerlei diensten als de VDAB en de RVA. Steeds minder geschikte mensen vinden de weg naar een job als huishoudhelpster.
Het is dus goed te lezen dat VDAB volgend jaar extra opleidingen voorziet, zelfs een e-learning module. Jawel: leren poetsen met behulp van een internetlogin. Verras mij!
Bij DC-Plus voegen we daar nog drie extra's aan toe:
1. Waar een wil is, is een weg. Bij de selectie van kandidaten is motivatie een belangrijke factor. Weet de sollicitant wat het werk inhoudt? Kiest zij daarvoor? In welke mate drijft het haar om klanten een goede service te geven? Als dat goed zit, en de medewerker staat open voor feedback en ondersteuning, dan komen we samen heel ver.
2. Eerst een job, daarna de opleiding. Iemand een opleiding aanprijzen om-achteraf-een-job-te-vinden, dat werkt niet altijd. Dat geeft vaak niet de optimale leermotivatie. Nederlands op de werkvloer krijgt echter een heel andere betekenis als het verlies van een job ervan afhangt. Zo ook met andere, meer technische opleidingen. Van zodra er een oefen- en leerterrein voorhanden is, gaat het leren veel sneller.
3. Begeleiding op en naast de werkvloer. Opleiding en ondersteuning gaan hand in hand. En daarbij hebben wij ook oog voor aspecten in de rand. Enkele van de vele voorbeelden: DC-Plus helpt de medewerkers bij hun administratie, komt indien nodig tussen bij VDAB of RVA of levert een fiets aan wie er zelf geen heeft. Ook het onthaalbeleid, de teambuilding en de meters dragen hun steentje bij. Op die manier kunnen wij ook mensen inschakelen die (meestal tijdelijk) wat meer aandacht nodig hebben.
De toepassing van vreemdelingenrecht, da's echt iets om gek van te worden. Maria, een Bulgaarse die al een jaar of vijf in België woont met haar man en kinderen is vandeweek bij ons beginnen werken. Bulgarije is een EU-lidstaat, en Maria heeft een elektronische E-kaart als identiteitsbewijs. Moet zo iemand een arbeidsvergunning hebben? Ik bel naar de Stad Hasselt, ik raadpleeg de website van de VDAB. Affirmatief: geen arbeidskaart nodig!
Komt de dag ze haar arbeidsovereenkomst ondertekent, en dan gaan de poppen aan het dansen. Op aanraden van het sociaal secretariaat ga ik opnieuw op zoek: VDAB, Stad Hasselt, Gemeente Diepenbeek, www.vreemdelingenrecht.be. Wat vind ik? Arbeidskaart is zeker vereist. Nee, waarschijnlijk niet vereist. Bulgarije: een land met een overgangsregeling. Haar man is zelfstandig, hier in België? Dat is een aparte regeling... Van het kastje naar de muur. Iedereen is vol goeie wil, daar mankeert het niet aan. Duidelijkheid daarentegen, hola pola! Een nest waar een kat haar jongen in zou verliezen!
Uiteindelijk ben ik met zowel de aanvraagformulieren voor een Arbeidskaart B als voor een Arbeidskaart C gaan rondtrekken. Om 8u heb ik Maria uit haar bed gebeld voor een handtekening, vervolgens stempels gaan halen op de Gemeente Diepenbeek en de Stad Hasselt, melding gaan doen bij de VDAB om te eindigen bij de Dienst Migratie. Nog een fax van de arbeidsovereenkomst nagestuurd en klaar is kees: ik mag een arbeidskaart B verwachten. Geen C, maar vraag mij niet waarom.
Ik hou de postbode in de gaten !!!
